Kampania Korriban: Przedpola [Nowy Jedi]

-Uciekinierzy? Zaopatrywać? Raczej nie- rzucił T-18 po krótkim zastanowieniu się.
-A co z tym dużym hangarem z żywnością, który skupuje wszystko od pobliskich farmerów?
-Tak, możemy tam zacząć, choć wątpię by rycerze jedi kupowali żarcie w mieście wystawiając się na zagrożenie.
Klony uruchomiły hologramy z mapą i zaznaczyły na niej punkt do którego mają się dostać. Czerwona kropka wskazywała drogę, hangar oddalony był o dwa, może trzy kilometry, a więc nie tak daleko.

Platforma była pusta, choć Lia wyczuwała w porcie wielu ludzi. Były to różne rasy, różne społeczności, dziwacy i przęciętniacy, podejrzane typy i dobroduszni mieszkańcy. Dantooine wydawało się zgoła inne niż Korriban, przyjemne, znacznie bardziej chłodne, wręcz przytulne. Jako Cień, wyczuwała spokój tej planety a nawet coś, co odczuła jeszcze na Korribanie- coś, czego jeszcze nie znała, a co nazywało Jasną Stroną.

Może i klony faktycznie miały rację, że uciekinierzy nie będą zaopatrywać się w mieście, lecz mimo to Lia postanowiła popytać w magazynie. Nie oczekiwała, że wiele się tam dowie, ale gdzieś muszą zacząć. Gdy więc na hologramie zaznaczony został punkt symbolizujący magazyn, Cień zaraz po zapoznaniu się z mapą, ruszyła w tamtą stronę. Jednocześnie pozwoliła sobie na lekkie obserwacje tego środowiska. Otaczały ją istoty każdej rasy, tak odmienni charakterem. Sama planeta biła zaś spokojem i czymś, czego Cień jeszcze nie potrafiła określić, co jednak nie do końca jej się podobało.
W każdym razie, niezależnie jak bardzo wciągały ją te obserwacje - dziewczyna wciąż powoli zmierzała do wyznaczonego sobie celu, czyli magazynu.

Magazyn był ogromny. Wiele istnień chodziło po nim wybierając odpowiednie dla siebie towary. Właściciele tego miejsca stworzyli swego rodzaju targowisko, wielu sprzedawców obsługiwało pojedynczych klientów przy małych straganach jednakże wszyscy oni byli reprezentantami jednej firmy. Żywność była tania, nie koniecznie najlepsza jakościowo. Tłumy kupowały żywność wszelkiej maści.
-Idziemy się rozejrzeć- mruknął T-20, po czym obydwa klony ruszyły w swoją stronę, zatrzymując się przy niektórych stoiskach. Lia została sama, po raz pierwszy na tej misji. Mistrz Cruentus na niej polegał, musiała wytropić tych jedi, choć tutaj ich nie wyczuwała. Była jednak Cieniem i od razu wyczuła, że jeden ze sklepikarzy, ktoś kto na swoim straganie trzymał świeże mięso, bał się jej i co chwilę zerkał w jej stronę. Być może był to jakiś trop.

Wchodząc do magazynu, zmrużyła oczy. Mnóstwo istot i żadnego tropu... Żadnego? Zaraz po tym, gdy klony poszły się rozejrzeć, wyczuła strach. Podążając dalej za nim, jej wzrok napotkał wzrok sprzedawcy mięsa. Nie miała pojęcia, czy jego strach wynikał z faktu, że coś wie, czy z czegoś innego, jednakże nie mając obecnie nic do stracenia, to jego wzięła sobie na pierwszy ogień. W końcu od czegoś musi zacząć.
Szybkim krokiem ruszyła w kierunku straganu z mięsem. Nie zamierzała jednak oczywiście od razu przechodzić do tematu - najpierw przydałoby się trochę wybadać grunt. Poprawiła więc beztroskim ruchem turban, po czym dotarłszy do straganu, uśmiechnęła się zawadiacko. Mężczyzna także ten uśmiech mógł widzieć, lecz wyłącznie w jej oczach - usta bowiem skryte były za materiałem.
- Czyż jestem tak inna od reszty istot, że musi mi się pan tak przyglądać? - Jej ton zabarwiony był lekkim rozbawieniem, a ona sama zachowywała się tak, jakby w ogóle nie widziała strachu w oczach mężczyzny.

Mężczyzna zaczerwienił się. Jego ziemista cera przybrała barwę bordową, a jego białka oczu również nieco zmieniły swój kolor. Lia mogła dojrzeć, że mężczyzna lekko się trzęsie. Jego dłonie, wilgotne i poruszające się po stole były niepokojącym znakiem. Zachrypniętym głosem odpowiedział.
-Nie, ja tylko...ten turban i szaty. Nie wygląda pani na mieszkankę tej planety. Ja...proszę mi wybaczyć.
Niektórzy przechodzący zaczęli zwracać na całe zajście uwagę. Mężczyzna wycofał się kilka kroków wywracając jakąś beczkę. Hałas przetoczył się po hangarze, ginąc gdzieś w szumie i gwarze sprzedających i kupujących.

Lia jednak nadal zachowywała stoicki spokój - nie potrzeba jej było zwracać na siebie uwagę. Wystarczy, że już teraz przechodzący obok przyglądali się całej tej scenie.
- Ach, rzeczywiście, nie mieszkam tutaj. Przyleciałam z Tatooine w poszukiwaniu przyjaciela. - Uśmiechnęła się lekko i ten uśmiech mężczyzna znów mógł widzieć wyłącznie w jej oczach, które z pozoru były bezgranicznie szczere. - Ale czy mi się wydaje, czy pan się mnie... boi? - Znów ta nutka rozbawienia. Cóż, mężczyzna istotnie ma chyba coś na sumieniu, ale to jeszcze nie pora - a przede wszystkim nie miejsce - by go przycisnąć.

-Znam cię- wysyczał mężczyzna i zaczął się jeszcze bardziej trząść. Co było tego powodem? Czy faktycznie strach? Fakt, Lia czuła w nim sporą dozę strachu ale teraz pojawiło się coś jeszcze. Panika? Determinacja? Skąd mogła wiedzieć, przecież w życiu człowieka nie widziała on twierdził, że ją zna.
Znienacka podskoczył do góry, odbił się od stolika i kopnął Cienia w klatkę piersiową, posyłając dziewczynę kilka metrów w tył, tak, że oparła się o otumaniony tłum. Mężczyzna zawył, a to co nastąpiło później wywołało wśród wszystkich panikę. Dłonie mężczyzny zaczęły nagle puchnąć, skóra na nich pękała, robiła się szara. W końcu jego dłonie stały się dziwacznie długie, porośnięte czymś na wzór łuski. Lia przypominała sobie coś podobnego, widziała już coś takiego...
Mężczyzna rzucił się na dziewczynę, wyciągając swe łapska przed siebie.

Tego się nie spodziewała, chociaż z pewnością powinna. Teraz jednak nie było co roztrząsać, czy powinna być na to przygotowana czy nie, tylko wziąć się do roboty. Z tego, co wiedziała, to nie ona powinna być tu ofiarą, tylko ten mężczyzna. Ona była myśliwym. Odepchnąwszy się od zdezorientowanego tłumu - przewracając przy tym kilka osób - zaraz wyszarpnęła miecz, włączając go. W tym momencie jednak ujrzała dłonie. Znała je, kojarzyła... Nie była pewna, czy idzie dobrym tropem, ale one były podobne do dłoni Kili. Tej, którą kiedyś zabiła. A jak zabiła...?
Wiedziała, że walka w zwarciu nie będzie działa na jej korzyść. Musi wykorzystać Moc - i oby ta i tym razem jej pomogła. Nie spuszczając z mężczyzny wzroku, w jednym ręku trzymając miecz, zręcznie uniknęła łap mężczyzny - w końcu była mniejsza i szybsza, co dawało jej częściową przewagę. Potem zaś, cały czas utrzymując dystans, zmrużyła oczy i pokładając swe zaufanie w Mocy, zastosowała technikę Wysysania życia. Wprawdzie nie wiedziała, czy w momencie, gdy nie potrzebuje się uleczyć ona zadziała, ale biorąc to na logikę - powinna. Życie mężczyzny nie uleczy jej, ale doda sił.
Na otaczający ich tłum nie zwracała już zbytniej uwagi - chyba jedynie po to, by odepchnąć tych, co stali za blisko. Swoją drogą, takie zamieszanie powinno zwrócić uwagę klonów.

Gaz zasłonił całą widoczność, lecz dopiero po chwili Lia zorientowała się, że to była robota Kruków a nie jakiegoś ukrytego przeciwnika. Dzięki zasłonie dymnej mieli możliwość uciec z tego magazynu nie stanowiąc zbyt wielkiego obiektu podejrzeń.
-Ruszaj się cieniu- waknął T-18 kiedy jego towarzysz wystrzelił kilka pocisków w stronę potwora jakim stał się mężczyzna. Lia przechodząc przez dym dojrzała, iż nie tylko ręce tego kupca zmieniły się, ale również jego tułów, nogi oraz część twarzy. Był całkowicie pochłonięty przez...przez to coś.
-Cholera musimy się stąd wynosić- mruknął raz jeszcze T-18 ciągnął Lię za rękę.
W końcu wyszli z magazynu trafiając na boczną uliczkę. Nie było tam nikogo, a sama uliczka prowadziła do centrum miasta. Zwyczajny uśmiech losu.

Lia dała się wyciągnąć klonowi z magazynu, przez moment tylko po pojawieniu się dymu nie bardzo wiedząc, co się dzieje. Szybko jednak zorientowała się, że zasłona dymna w tym wypadku jest ich sprzymierzeńcem. Teraz zaś, gdy znaleźli się jakiejś bocznej alejce, odezwała się:
- Co to było? Kim był ten mężczyzna?
Nie miała pojęcia, kim był. Zmienił się w jakiegoś potwora, którego tylko część widziała już wcześniej.

-Cholera wie, ale coś mi mówi, że ma to coś wspólnego z naszym panem- kruk spojrzał na swego towarzysza i obydwoje kiwnęli głowami jakby na przywitanie. Nie sądzili, by był to specjalny plan ich lorda, raczej jakiś zbieg o którym koniecznie musieli donieść. Jednak misja którą teraz wykonywali była najważniejsza i nie mogli dać się zdemaskować. Klony pchnęły Lię by szła przez alejkę by w końcu wejść w środek mieszanego tłumu gdzieś przy centrum.
-Mamy do wyboru kilka knajp, sklep z bronią, centralę komunikacyjną. Brakuje nam jakiegoś zaczepienia, Cieniu nie czujesz niczego?
Lecz Lia nie czuła teraz niczego. Sama musiała wybrać gdzie się udadzą, w jakim składzie i co będą mówili. To ona była tutaj szefem. T-20 sprawdził swoje uzbrojenie raz jeszcze, rozejrzał się, włączył komunikator w hełmie i przekazał coś T-18, choć ona nie mogła tego usłyszeć.
-To co robimy?

Związek z ich panem? Z Lordem? Lia nie bardzo mogła w to uwierzyć. Mimo to nie miała teraz kiedy się nad tym zastanawiać, gdyż musieli wybrać nowe miejsce zaczepienia. Musieli... Nie, ona musiała. Ona i tylko ona. Mogła się radzić klonów, ale decyzji i tak nikt za nią nie podejmie.
Na pytanie klona pokręciła głową.
- Nic. Gdybym czuła, wiedziałabym gdzie iść. - Skrzywiła się nieznacznie sama do siebie. Dotychczas, od kiedy wstąpiła na drogę Ciemnej Strony, naiwnie wierzyła, że Moc ją będzie prowadzić wszędzie za rączkę. Teraz zaś okazywało się, że jest zupełnie inaczej.
Przez moment zawahała się, ostatecznie jednak powiedziała:
- Sklep z bronią na razie bym odłożyła, bo wątpię, żeby uciekinierzy od tak poszli do sklepu kupić sobie uzbrojenie. A co do centrali i knajp... Pójdziemy i tu, i tu. T-20, pójdziesz do lokali. Jako mężczyzna z pewnością łatwiej się tam odnajdziesz. T-18, pójdziesz ze mną do centrali.
Odetchnęła cicho. Oby podejmowała słuszne decyzje.

T-20 przytaknął, włączył raz jeszcze komunikator w hełmie, któremu towarzyszył charakterystyczny szczęk, po czym odwrócił się i ruszył w stronę dzielnicy rozrywkowej. Drugi Kruk odprowadził brata wzrokiem, po czym przeniósł go na Cienia, choć było to raczej umowne z racji nałożonego na głowę hełmu, dającego mu obraz 360 stopni.
-Centrala posiada kilka poziomów- zaczął klon- Pierwszy to dział sprzedaży, gdzie można kupić urządzenia potrzebne do komunikowania się, drugi poziom to stacja nadawcza, trzeci stacja odsłuchowa, kontrolująca i nagrywająca wychodzące z miasta transmisje. Jeśli kontaktowali się z kimś z poza planety to powinniśmy się tam tego dowiedzieć.
T-18 ruszył w stronę niewysokiego, lecz bardzo obszernego budynku zbudowanego na bazie koła.

W środku panował spokój, choć z głośników płynęła muzyka. Pomieszczenie było duże, przestronne i jasne. Białe fotele, kilka roślin, wszystko w dobrym guście, bardzo przyjemne. Gdzieniegdzie kręcili się potencjalni klienci obsługiwani przez ładnie ubranych ekspedientów. Po lewej stronie, za długą ladą siedziały trzy sprzedawczynie, wszystkie należące do rasy Twi'lek.

Wysłuchała słów T-18, a gdy znaleźli się w środku, od razu skierowała się na trzeci poziom. Jeżeli mają się czegokolwiek dowiedzieć, to właśnie tam. Po drodze jeszcze spojrzała na klona:
- Chciałabym, żebyś ty prowadził wszelkie rozmowy tutaj. Wiesz, czego mamy się dowiedzieć, a ja nie jestem najlepszą dyplomatką. Zresztą, dobrze by było sprawiać wrażenie, że nie jestem nikim zbyt ważnym - zwykła piętnastolatka na jakieś wycieczce. - Skrzywiła się nieznacznie. Chciałaby, żeby to była wycieczka, chociaż z drugiej strony czuła się doceniona. Bała się tylko, że nie podoła powierzonemu jej zadaniu. Jednak gdy da mu radę... Nauczyciel stwierdził, że stanie się silniejsza. Dużo silniejsza.

T-18 zwrócił ku niej wizjer swego hełmu i choć dziewczyna nie mogła nic przez niego dojrzeć, wiedziała, że wlepia w nią swój wzrok.
-Cieniu, to ty tutaj jesteś na misji, a my tylko towarzyszymy. Czy ty niczego nie rozumiesz? Myślisz, że po co przysłał nas tutaj nasz lord? Wiesz, że każdy Krwawy Kruk zanim mógł przywdziać zbroję i ogłosić się tym mianem musiał przejść test? Musieliśmy walczyć z lordem, tylko ci którzy przeżyli i się nie poddali mogli przejść dalej. Było nas niewielu, a teraz jest nas jeszcze mniej. Jesteśmy przygotowani do walki z jedi lepiej niż ty na tym etapie twojego szkolenia. Nie jesteśmy chłopcami na posyłki, mamy cię bronić przed jedi- Tym razem klon nieco się zdenerwował. Nie, w zasadzie to po prostu się wkurzył. W końcu wskazał dziewczynie informatora, sam stanął przy drzwiach.

Cóż, w gruncie rzeczy spodziewała się takiego wybuchu. Mieli ją chronić? W porządku. Ale teraz wyglądało to tak, jakby nie zależało im zbytnio na powodzeniu misji. Bo co z tego, że nawet nie zginie na tej misji - skoro zawali wszystko od strony kontaktów z innymi istotami.
Mimo to nic już nie powiedziała, skrzywiła się tylko nieznacznie i ruszyła do informatora. W tym czasie jej myśli były bardzo pesymistyczne. Po pierwsze, jest ledwie piętnastolatką. I co z tego, że w środowisku Ciemnej Strony jest już traktowana jak pełnoprawny sith, skoro wśród "zwykłego" społeczeństwa nadal pozostaje gówniarą? Po drugie, była dobra w medycynie, nie w dyplomacji. Z tych wspomnień, które udało jej się zachować, wiedziała, że będąc w szeregach Szarnego Słońca nigdy - NIGDY - nie brała udziału w niczym, co wymagało choćby krzty talentu dyplomatycznego. Zawsze ją odsuwali z przepraszającymi uśmiechami, a ona nigdy nie miała im tego za złe - wiedziała, że ostatnie, czym mogłaby się chwalić, to umiejętność kontaktowania się z innymi istotami. Była nadpobudliwa, bardzo często główny sens jej słów pozostawał wyłącznie w domyśle - a to raczej nie sprzyja dobrym relacjom. No, a teraz postawili ją naprzeciw zadania, którego była prawie pewna, że zawali. No, ale skoro tak chcą.
Mimowolnie wzruszyła do siebie ramionami, zaraz podchodząc do informatora. Dobra... Teraz potrzebna jakaś chwytliwa historyjka.
- Um, dzień dobry. - Przerwała na moment, a gdy się znów odezwała, w jej głosie słychać było zdecydowanie większą pewność - Szukam przyjaciela. Jakiś czas temu straciłam z nim kontakt, ale chciałabym go odnaleźć. Mam podstawy sądzić, że był w tym mieście i właśnie... Chciałabym się dowiedzieć, czy faktycznie tak było.

Nieznanej Lii rasy informator wysunął się z nad swego biurka i baczniej przyjrzał dziewczynie. Na głowie zamontowane miał mnóstwo kabli, słuchawek, pilotów, które niczym włosy zwisały ku dołowi.
-Dziecko, podaj mi imię, numer komunikatora, częstotliwość, hasła charakterystyczne. Niby jak inaczej mam go znaleźć- informator zdawał się być niesłychanym dziwakiem.- No powiedz, że coś. Jak mam go niby znaleźć. Ehh ta młodzież dzisiaj. Kim jest ten mężczyzna tam? Co? No to jak mam go znaleźć? Jakie imię ma ten przyjaciel? Kogo mam szukać? -Informator nakręcał się coraz bardziej. Zaczął seplenić, zadawać pytania coraz szybciej i szybciej. De facto na żadnym z nich nie był do końca skupiony.

Odetchnęła cicho, starając wyłapać się z całej tej paplaniny coś sensownego. Gdy zaś jej się to udało, nie zwracając uwagi na inne pytania, zaraz podała imię poszukiwanego:
- Liam, Liam Kerrdon. Bardzo mi na tym zależy. - dodała jeszcze dla lepszego efektu, spoglądając na informatora z doskonale udawaną, dziewczęcą nadzieją. W duchu zaś krzywiła się sama do siebie. Czy tu na prawdę nie mogą pracować normalne istoty, tylko tacy dziwacy?

Informator zakręcił się na krześle, wstukał coś w komputer i założył parę słuchawek, kręcąc cały czas jakimś pokrętłem.
-Nie-przekręcił-nie-znów to samo- nie. O jest!
Informator wykręcił znów jakieś numery, cały czas się przy tym trzęsąc. Wybałuszył oczy na dziewczynę.
-Wylądował dwa tygodnie temu! Tak, tak! Wylądował! Prosił o pozwolenie! Tak, tak! Wylądował! Hm, hm. W lesie, na północ. Ale czemu nie w mieście? Na pewno jest przestępcą? Czemu nie w mieście? Kim on jest? Tak tak! Wylądował!

Lia naprawdę z trudem powstrzymała się, by nie parsknąć śmiechem. Co to za oszołom? W życiu kogoś takiego nie widziała. No, ale... Przynajmniej się czegoś dowie.
- Wspaniale! A mógłby mi pan powiedzieć coś więcej? Gdzie był, czy opuścił miasto... Naprawdę chciałabym go znaleźć.
W sumie, ten facet chyba lubił swoją pracę. Wręcz kochał. Może dzięki temu nie stanie się zbyt podejrzliwy i poda Cieniowi na tacy rozwiązanie?

Informator zakręcił się na krzesełku obwijając się kablem. Zdjął słuchawki, włożył kolejne, odtworzył jakieś nagranie, znów zmienił słuchawki, wstukał coś w komputerze.
-Nie! Nie, nie, nie. Nie w mieście. Tak, wylądował. Nie, nie w mieście w lesie. Tak, w lesie, dobrze powiedziałeś. Ooooo tak w lesie. Liam Kkkkkkk...Liam Kkkkk...W lesie! Nie w mieście, na północ! Na północ las! Hm hm. Polana! Hm, hm Polana! Mały statek. Tak, mały. Kim on jest?
Informatyk zdawał się coraz bardziej podniecony. Podskakiwał na krześle, śmiał się i wypytywał Lię. Zadawało się, że nic więcej nie wiedział.

Lia zmrużyła oczy. W lesie, na północ... Będą musieli się tam wybrać. Ale najpierw, nie zamierzając dać zwieść się pozorom, postanowiła jeszcze trochę przycisnąć mężczyznę. Może nagle, z tej chaotycznej gadaniny, wyłapie jeszcze coś?
- A może pan określić dokładnie, gdzie jest? To mój naprawdę bliski przyjaciel, a po tym, jak straciliśmy kontakt, bardzo za nim tęsknię...
Cholera, cały ten cyrk mógłby już się skończyć. Nie lubiła grać takich słodkich, uroczych dziewcząt. Ona nigdy taka nie była i doskonale o tym wiedziała.

-Cieniu! Idziemy!- Krzyknął T-18. W jego dłoni zabłysnęła broń na widok której informator krzyknął i zakręcił się kilka razy na swoim fotelu. Będąc cały obwinięty kablami powiedział jeszcze tylko...
-W lesie, w lesie! A teraz idą. Nadchodzą. Idą i...Nadchodzą! Hahaha!
Kruk wybiegł za drzwi, sprawdził pokój, a gdy Lia do niego dołączyła złapał ją za głowę i pchnął w dół.
-Nisko, i powoli- Przechodzili między kolejnymi przepierzeniami, biurkami, by dojść do klatki schodowej z której wyszło kilku uzbrojonych funkcjonariuszy nieznanej im organizacji. Z racji ich mundurów i odznak można było się spodziewać, że to lokalna policja.

Lia mogła się spodziewać wszystkiego, ale nie tego, że będzie musiała przekradać się do wyjścia pod nosem policji. I że ten dziwny mężczyzna to przewidział... Nie, on tego nie przewidział. On ich wezwał!
Zastosowawszy się do wskazówek T-18, szła powoli i nisko, aczkolwiek jej myśli zajmowało teraz coś zupełnie innego. Las, północna polana.
- Słuchaj - mruknęła cicho, prawie że pod nosem do T-18, gdy znalazła odpowiednią chwilę, kiedy nikt nie mógł ich usłyszeć - Wylądowali na północ od miasta, w lesie, na polanie. Dwa tygodnie temu, z tego, co mówi informator... Ten pieprzony skurwysyn, który wezwał na nas policję. Skąd on, do cholery wie, kim jesteśmy? Skąd oni wszyscy wiedzą?
Potem zaś zamilkła, nie mogąc pojąć całej tej sytuacji. Co, była aż tak rozpoznawalna?!

T-18 wyciągnął kilka elementów z małego plecaka i zamontował je do swej broni. O dziwo zmieniła ona swój wygląd, wielki ziejący otwór wkrótce został zapełniony granatem. Klon wskazał niską, lecz całkowicie nie przezroczystą ściankę działową.
-Pobiegniesz wzdłuż, skręcisz na lewo i zbiegniesz w dół. Zabijaj po drodze wszystkich, ale nie zatrzymuj się. Złap T-20 i czekajcie przy statku. Ruszę zaraz za tobą, ale musimy zabić tego informatora, inaczej powie im kogo i gdzie szukaliśmy. Na trzy.
Kruk wysunął dłoń i zaczął odliczać. Gdy schował wszystkie palce wyskoczył z osłony, strzelił kilka razy standardowym ogniem, po czym strzelił granatem do środka pomieszczenia. Rozległ się huk. Kolejne pociski przebiły ścianę. Słyszać było walkę.